سید حسین موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاران ایران طی یادداشتی در آرمان ملی نوشت: امروزه در هر کجا که ميرويم يا مينشينيم موضوع گفتوگوها بيشتر درباره اعتراضهاست که بعد ازفوت مهسا اميني به صورت اعتراضهاي خياباني، نمود بيشتري پيدا کرد. سطح شهر هم که ميرويم حضور يگانهاي ويژه و خودروهاي پليس، موتورها، حرکت دستهجمعي پليس و… هم خود گوياي نکته مورد اشاره است. گروههاي مختلف هم سعي کردند به شکل يا شکلهايي اين اعتراضها را نشان دهند. يکي از اين گروهها دانشآموزان هستند؛ دانشآموزاني که سن اکثر قريب به اتفاقشان زير هجده سال تمام است و طبق شواهد عيني و فيلمها وکليپهاي منتشره دختران اعتراض بيشتري را از خود نشان دادند. باتوجه به قانون حمايت از اطفال ونوجوانان، پيماننامه جهاني حقوق کودک و ساير اسناد قانوني همه افراد زير هجده سال تمام کودک ناميده ميشوند و قوانين مرتبط با مشارکت سياسي و… هم همين سن را مبنا قرار ميدهند بايد درباره اين موضوع تامل بيشتري شود. ولي نکتهاي که به نظر من به عنوان يک مددکار اجتماعي اهميت دارد اين است که در اين شرايط اگر دانشآموزاني دستگير شدند جايشان بايد مدرسه باشد. در حالي که طبق مصاحبه وزير آموزش و پرورش، برخي براي اصلاح وتربيت بروند و مداخلات روانشناسي دريافت کنند تا به شخصيتهاي ضد اجتماعي تبديل نشوند. اين درحالي است که به خوبي آگاه هستيم که هر کسي که اعتراض دارد که الزاما ضد اجتماعي نيست و ضداجتماعي هم نميشود. دانشآموزان هم حقوقي دارند و به عنوان يکي از گروههاي جامعه مطالباتي دارند که بايد صداي شان، مطالباتشان، نيازهايشان و.. بهموقع شنيده شود. من معتقدم حتي اگر دانشآموزاني در هر جايي خطايي کردند بايد تلاش کرد به جاي کانون اصلاح وتربيت در مدارس باشند ومدرسه جايي براي تربيت مجددشان باشد. حال اينکه الان دانشآموزان را به اصلاح وتربيت ببريم که طبيعتا تاثيرات منفي آن تا پايان عمر با اين فرزندان عزيزمان خواهد بود. مراقب باشيم که اين دانشآموزان وکودکان سرمايه کشورمان هستيم و با اين تصميمات سرمايه سوزي نکنيم.
انتهای پیام